ලේ සුවඳ..

"මතු භවයෙදිත් එක මවු කුසේ ඉපදෙතැයි මා පතනවා.."

අඳුරු මුල්ලක සිරව

දෑත දෙපය කර

දංකුඩේ රහ බලා

මං කල් ගෙවනවා...

උඹලාගෙ හිනා හඬ

කන වැකෙන හැම විටම

මගේ හද තුටු සිතින් පිරෙනවා...

උඹේ හදවතෙ නැතත්

එදා වූ සොයුරු පෙම

අදත් මගෙ හදවතේ ගලනවා...

නමුත් තරහක් නැතේ

මගෙ හිච්චි නංගියේ

මතු භවයෙදිත් එක මවු කුසේ

ඉපදෙතැයි මා පතනවා..

ටීචර් අක්කා

"ඔබේ හදවත් මංතලාවේ..."

"නොහැකි වූ මුත් දිසාපාමොක්

වන්න මට ඒ තක්ෂිලාවේ...

නිල නොලත් ගුරුවරිය වෙමි මම

ඔබේ හදවත් මංතලාවේ...

කෙඳිරිගාමින් අකුරු කරනා

අයුරු පුත ඔබ පුංචි පිටුවේ...

දැක මගේ මැලවෙලා ගිය හද

පිබිදි පිබිදී යලි සිනාසේ..."

                                         -2014.05.17

කුමරියේ දුන්හිඳ...

"දුන්හිඳ සෙවනේදී...  2014.05.18  පස්වරුවේ.."

නොපෙනෙන දුරක ඉඳන්

මා අසලට ඇවිදින්

හෙමි හෙමිහින් රඟමින් ගලන්නේ...

මා ගත  රිදේවිදැයි...

බයද

මගේ දුන්හිඳ  කුමාරියේ...

 මා නොදන්නෙමි... 

ඔබ මට පෙම් කරන්නෙදැයි

ඔබෙ සුසුම් පොදින්...

මා හද ඇති යටගියාව

ඔබට දැනෙන්නෙදැයි මා නොම දන්නේ...

 රඟමින් හෙමි හෙමිහිට...

ඔය ලෙසටම යන විට

මා වගෙ උන් හමුවේදැයි නෑ මං දන්නේ...

ඒ හමුවුනොතින්...

මඟ හැරයන්නට...

ඔබට හැකියි නේද

මගෙ දුන්හිඳ කුමාරියේ...

ඇඳුරු මවුගේ මරණය..

"උඹේ ඇහින් කඳුලක් මං

වැටෙනා තුරු බලන් හිටියා.."

"සුදු කොඩි වැනෙනා හෙවනැලි

අතරින් මහ මැදියම් රෑ

උඹේ ඇහින් කඳුලක් මං

වැටෙනා තුරු බලන් හිටියා..

උඹේ කර මතින් සොහොනට

මං යනකොට මයේ පුතේ

වෙනදා මෙන් හිත අස්සෙන්

තනියම මං හඬා වැටුණා...

මෙවන් යකඩ ගැහැණියකගෙ

කුසේ උපන්නාට පුතේ

එදා වාගේම අදත්

උඹ පසුතැවුණා...

දාහකගේ නෙත් පාදන

උඹවන් පුතෙකුන් බිහිකල

මං ගැන හිත හිතා මෙමා

සැමට හොරෙන් හිනා උනා..."

ආදරය..

"දිවිය මොන තරම් සුන්දරදෝ දුකම කොයි තරම් සතුටක්දෝ"

"නුඹ හින්දා නෙතට උනන කඳුලු බර වැඩියි..

නුඹටත් එය හැඟෙනවාද?

නුඹ හින්දා නෙතට ඉනුව කඳුලු බර වැඩියි..

නුඹටත් එය දැනෙනවාද?

නොදන්නෙමි කෙලෙසක ජීවත් වෙන්නද මං..

නුඹ හිනැස්සුවාට වඩා..

ඇඬෙවුවා වැඩියි..

හද කැකෑරෙනා වේදනාව

නෙත් අග්ගිස්සට ඇවිත්..

නිදහස් වන්නට මා සිතින් යදී..

නමුදු මා ලොවට බයයි..

ඔබ සිතේ මගේ කඳුලුවලට

වටිනාකමක් තිබුනේනම්..

මෙවන් ලෙසකට මා රිදුම් නොදෙයි..

ඔබ ඔබේ ලෝකේ සක්විති වනු දැක..

මා ඔබේ ලෝකෙ සරනු පෙනෙයි..

පෙර පුරුදු ලෙසම දුක් වේදනාව..

හිත යට හංගගමී..

ඒ පුරුදු ලෙසම ඔබ වෙනුවෙන් මා..

ලොව හමුවේ සිනාසෙමී..

එලෙසක හෝ..

ඔබ හා රැඳෙන්නෙමී..."

අවසරයි...

"දෙනවද මටත් අවසර ගොඩවදින්නට නිවහන වෙත..."

රළ පෙල නංවාගෙන

වෙරළට දිවෙන විටත්..

ආපසු දුවන විටත්..

ඉරත් එක්ක බාදිය

සඳත් එක්ක වඩදිය

නැඟෙන විටත්..

මං හිටි තැනටම වී

බලන් උන්නා..

උදේට හමනා  හීතල හුළඟත්..

රෑට හමනා ගිනියම් හුළඟත්..

උඹලා වගේම

මාත් වින්දා..

ජීවිත සයුරේ..

ඉදිරියට තැබූ පියසටහන්

රළපෙලත් සමඟ මැකී යද්දී

මා හිත් වැල්ලේ ගැඹුරටම එරුණු

පියසටහන් මං සිත්තම් කෙරුවා..

දැන් දැන් මා නුපුරුදු 

දොරකඩ අබියස..

දෙනවද මටත්

අවසර

ගොඩවදින්නට නිවහන වෙත...